Ahu Tuğba: Arkadaşımı hamile bırakan kocalarım oldu

Ahu Tuğba'nın çarpıcı açıklamalarının yer aldığı röportaj şu şekilde: 

Evlilikleriniz neden yürümedi?
O imzadan sonra adamlara bir şey oluyor.

Ama 10 kez evlenmişsiniz! Hepsinde mi?
Bilmiyorum şimdi 8 mi 10 mu ama hepsi hataydı. Çünkü evlenince seni ''garanti’ olarak görüyorlar ve aldatmalar başlıyor. İster istemez kulağınıza da geliyor. Bir süre seyrediyorsunuz. Zaten babam bizi başka bir kadın yüzünden terk ettiği için büyük bir travmam var. Bu ızdırapla yaşamış bir kadın olarak başka bir erkeğin bana bunu yapmasını nasıl kabul edebilirim?

Bütün ilişkilerinizde aldatıldınız mı?
Evet, hepsinde aldatıldım. Kızımın babası hariç hiçbirine dönüp selam vermem. Benim temizlikçimi, arkadaşımı hamile bırakan kocalarım oldu. Kadınlara da ''arkadaşım’ demeye bin şahit ister. Çoğu da sanat camiasındandı...

O kadınlarla daha sonra karşılaştığınızda tepkiniz ne oluyordu?
Karşılaştığımızda utanmadan gelip selam verenleri vardı biliyor musun? Utanmıyor musun bana selam vermeye, “Ahucuğum nasılsın?'' demeye. Ben olsam utanırım. Hatta gelip, “N’aber kumam?'' diyenler oldu. Ben senin nereden kuman oluyorum?

Sen geldin benim üstüme, ikinci sensin.Ne diyeyim. Allah affetsin bunları. Kin tutan bir insan olmadım ama bunların yaptıkları çok çirkin. Niye yani? Erkek kıtlığı mı var? Yüzüme, “Sırf seninle birlikte olduğu için onunla oldum'' diyen kadınlar bile oldu. Kadın kıskançlığı işte...

10 yıldır Amerika Miami’de yaşıyorsunuz. Nasıl bir hayatınız var? 
Kızım Anjelik’le sabah okula gidiyorum. Onun okulu, onun hayatı... Her şeyimi ona göre yaşıyorum. Belki lisede, üniversitede çocuğu biraz yalnız bırakmak lazım. Ama kendi işimi bıraktım, onu bırakmadım. Kötü arkadaşlar edinebilirdi. Allah korusun, çok korkuyorum! 

Neden bu kadar korku? Sizin çocukluğunuz nasıl geçti ki? 
Ah o yıllar... Unuttuğumuz anılar. Çok güzel, babaya aşık bir kız çocuğuydum. 11 yaşımdan sonra kader ağlarını ördü. Babam bir kadın yüzünden bizi terk etti. Sonra onu bir daha hiç göremedim. 

Hiç mi? 
Hiç! İki sene önce bir arkadaşı aracılığıyla haber gönderdim, görüşmek istedim. Arkadaşına bile, “Askerlik arkadaşım olmasan kalbini kırardım. O bizim adımızı lekeledi. Asla affetmem'' demiş. Sanatçı olmamı istemiyordu babam. Oysa ben zaten babama inat sanatçı olmuştum. O bizi tek edip gitti diye.

Pişman mısınız? 
Büyük yaralar açtı içimde hayat. Babamın bizi terk etmesinin travmasını hiçbir zaman atlatamadım. Hayata ağır bir dramla başladım. Bu durum erkeklere bakışımı da etkiledi. Evliliklerimde güvensizlikler, sadakatsizlikler, her şey ardı ardına geldi. Şimdi bakınca görüyorum ki aslında hayatım koca bir dramdı... 

Sinemaya 11 yaşında başlamışsınız. Çok küçük bir yaş değil mi? 
Ben varlıklı bir ailede doğdum, maddi olarak bir sorumluluğum yoktu. Sinemaya girmeyi de kendim istemedim. Keşfedildim. Yoksa aklımda yoktu. Doktor ya da polis olmak istiyordum. İz sürmeyi çok severim. İyi bir dedektif olabilirdim. Ama hayat işte... Allah’tan şanslıydım, hep iyi prodüktör ve gazinocularla çalıştım. Beni çocukları gibi sevip sahiplendiler. 

Manevi olarak ağır bir bedel ödediniz mi? 
Hâlâ ödüyorum. Ağlama krizlerine girdiğim, kendi içime döndüğüm çok oluyor. Ama alınyazısının önüne geçemiyorsun. Yaralarım öyle derin ki hiç iyileşmiyor.
Zaman her şeyin ilacı denir...

İnsanın içindeki o çocukluk, o acılar geçmiyor. Geçmeyi bırak, o yara seninle birlikte büyüyor. Bambaşka güvensizlikler giriyor hayatına. Kimseye inanamaz, sığınamaz hale geliyorsun.