Yeni düşman ''terörizm’!

Mustafa İlker Gürkan

Öğrenmek müthiş bir şey. Öğrendiklerinden sonuçlar çıkarmak, yorumlar yapmak… İnsanoğlu ''öğrenmek’ için bu kadar çaba göstermişse -düşünüyorum ki- bu yalnızca maddi ihtiyaçların bir ürünü olarak olmamıştır. Tarif edilemez bir ''manevi hazzı’ da vardır…

Bir kitap okuyorum; Mart 2017 baskılı… “21. Yüzyılın başlangıcında Terörizmle Stratejik Mücadele'' Yazarı Sayın Dr. Osman Şen. Alfa Yayınları’ndan çıktı.

Yaklaşık son çeyrek yüzyıldan biraz daha önceleri -Dünyanın ''efendiler’ tarafından- kullanılmaya başlandığını hatırladığım ''Terörizm’ kavramı, ilk kez uluslararası alanda ve etkili kurumlarca ne zaman kullanıldı? “Merak bu ya!..'' değil? Neden “o zaman kullanıldı?'' “Kimler Kullandı?''.. Bunlara yanıt aradım. Bizim gençliğimizde 68’li yıllarda ''terörizm’ kavramı; kitlelerden kopuk, daha çok şiddet kullanmaya hevesli bireysel ya da grupsal eylemler için kullanılırdı ve anti-sosyalist olarak nitelenirdi.

''Terörizm’, eski terim ile ''tedhişçilik’ gerçekten insan ve insanlık düşmanı bir anlayıştır. Özel bir ideoloji değil bir yöntemdir ve her ideolojinin aracı olarak kullanılabilir. Ancak bilinmelidir ki; terörizmi/ tedhişciliği kullanan hiçbir ideolojiden insanlık iyilik/hayır bekleyemez, gelmez de… Terör/tedhiş insanın eline bulaşabilecek çok kötü, çok yoğun bir ''kir’dir. Terör/tedhiş büyük ve ağır bir ''haksızlık’tır… Kirli ellerle temiz işler yapılamaz. Haksızlıktan hak çıkmaz. Ama ''Terör/Tedhiş’ olgusunu istismar etmek, bu caniyane hareketten rant sağlamak da kendisi kadar ''berbat’ bir şeydir. Emperyalizm ve işbirlikçilerinin bu gün dünya çapında yaptığı da aynen böyle bir şeydir.

Şimdi: şu garip dünyada egemen sınıflar/güçler kimle uğraşıyorlarsa ya da kim onlarla uğraşıyorsa… Doğru ya da yanlış; ''terörist-terörizm’ deyip “alıyorlar ellerine sopayı''... Muhalefete; “yer misin? Yemez misin?…'' Üstelik bu terörist dedikleri insanlar ve örgütlerin de öyle ''iş’leri oluyor, öyle ''eylemleri’ var ki… Kendileriyle mücadele edenlere, savaşanlara “yaptıkları-ettikleri için'' meşruiyet kazandırmak üzere adeta özel bir gayret sarf ediyorlar. Çoluk çocuk, yaşlı genç, hasta sağlam demeden insanları öldürüyor ya da sakat bırakıyorlar. Sayın Dr. Osman Şen kitabında örnekleriyle bunları da anlatıyor. Karşılık olarak da diğer uç da davranışlar. Düşünebiliyor musunuz; Amerika’da, Başkomutan, Savunma sekreteri ve yüksek rütbeli generaller; “Su duvarı, stres pozisyonları, uyku ve duyusal yoksun bırakma eylemlerinin işkence olmadığına'' dair beyanlarda bulunmuşlar. Herhalde ''işkenceciler’ ellerini öpmüşlerdir..

Siz hiç ''Kubark' diye bir kitapçık duydunuz mu? Bir araştırın. CIA ajanlarına psikolojik işkence metotlarının nasıl uygulanacağını anlatıyor(muş). Terörizme karşı sorguya katılacak herkes bu kitabı okuyacak, eğitimini alacak… Kitabın açık dağıtımına, devletçe ''gizlilik’ kararı konulmuş ama The Baltimore Sun gazetesi, yargıya başvurup bu gizliliği kaldırtmış. Şu ABD nasıl bir ülke?.. Rumsfeild de oradan çıkıyor, Earl Warren de…

Neyse konuya gelelim; ''Güvenlik Konseyi’nin terörizmle mücadele için açık bir şekilde oybirliğiyle aldığı ilk karar 1989 yılında 635 sayılı karardır'' (Aynen anılan kitaptan aldım).

1989 önemli bir yıldır… 6 Kasım’da Berlin duvarı işlevsiz hale gelmiş, Sovyetler Birliği dağılmıştır. 1990’lı yıllar dünya için önemli yıllardır… Emperyalist-kapitalist sistemin ''korku stratejisi’, başlıca argüman olarak komünizmi kullanıyordu… Ama asıl amacı dünya pazarında tam bir egemenlik idi… Bunun için ''komünizm umacısı’ ile çok iş görmüştü. Şimdi yeni bir ''umacı’ya ihtiyacı vardı. Emperyalist devletler ve sömürülen ülkelerin kimi ''aydın’ları karşılıklı biraz gayretle bu umacıyı yarattılar. Adını da hazır buldular. “İnsan aklını başından alacak kadar kör ve koyu şiddet'' yani ''tedhiş’ ile özdeş olan terörizm…

1989’a bir de buradan bakar mısınız?

Bir de; gençliğimizde öğrendiğimiz bir konuyu çok kısaca aktarayım: Thomas Hobbes ''Leviathan’ adlı ünlü eserinde bu konuyu -Düşman yaratmak/Korku- işler. O'na göre "korku" toplum halinde yaşamanın başlıca etkenidir. Çünkü bir toplumu ya da topluluğu bir arada olmaya/yaşamaya yönelten şey ''ortak düşman’dır. Devam eder... "Eğer bu düşman yoksa; topluluk üyeleri bireysel çıkarları için kendi aralarında savaş ederler" vesaire.

''DÜŞMANINI KAYBETMEK’

Sayın Dr. Osman Şen’in kitabına dönelim*. İki  alıntı: “NATO soğuk savaş sonrası dönemde özellikle düşmanını kaybetmesinin de etkisiyle yeni güvenlik anlayışı bağlamında, değişikliklere yönelmiştir. NATO yeni tehditlerle mücadele edebilmek için yapılanmasında ve tehdit algılamasında yeni düzenlemeler yaparak, daha esnek ve daha fonksiyonel bir yapıya bürünmüştür'' (sf. 181)

“NATO terörizmle mücadele için askeri yapılanmada değişikliklere ek olarak eğitim faaliyetlerine de önem vermiş, üye ülkelerde eğitime yönelik merkezler oluşturmuştur. Türkiye’deki Terörizmle Mücadele  Mükemmeliyet Merkezi bunlardan birisidir.'' (sf. 185)

Lütfen terime dikkat ediniz… “Düşmanını kaybetmek''… ''Arkadaşını, eşini, dostunu kaybetmek’  gibi bir şey…. Devam ediyor alt paragrafta (özetle, Sayın Şen) NATO da strateji değiştirdi.. Ve anlatıyor “Anti-Komünizm den Anti-Terörizme…'' nasıl geçti, neler yaptı…

* * *

Böylece neler oluyor? “At izi it izine karışıyor''… Egemen güçler de dilediğini yapıyor. Nasılsa ellerinde muazzam bir propaganda aygıtı var.. Dilediği ''atı’ , ''İt’ diye tanıtır ve yok edebilir… Herkes de alkışlar,  geride kalan ''atlar’ bile…

İnsanlık ne zor ilerliyor? Hem süre, hem sorunlar, hem acılar… Kişisel, grupsal, sınıfsal çıkarlar.. Bir bakıyorsun, ''çıkarlar’, “tarihin ilerlemesine yol açıyor'', bir bakıyorsun, ''tarihin tekerleğine sokulan çomak’… Oysa dünyamızın olanakları ne kadar geniş. Teknolojide nice değerli ilerlemeler kaydetti, kaydediyor insanlık… Bütün bunların bir avuç kişinin hizmetinde olması ne acı.