12 Eylül ürünü bir türkü

Ecel oku bir kez değmeye görsün. İflah etmez insanı. İflah etmezi şu ki, ölen öldüğüyle kalmaz… Geride kalanlara da elem bırakır, efkâr bırakır, gam bırakır. Tıpkı Amasya’nın Gümüşhacıköy İlçesi İmirler Köyündeki Muammer’le Ümmü’nün başına gelenler gibi. İnsana garip geliyor, daha kaç yıl geçmiş ki aradan? Olay türkülere dil olmuş ve de dilden dile, telden tele söylenir olmuş. Hep savlıyoruz, bir türkünün türkü olabilmesi için üç ayak gerekiyor. Birincisi türküyü yaratan “Olay” … İkincisi bu olayı türkü diline uygun aktaracak “Türkü sözleri” ve de en önemlisi türküyü türkü yapan, olayı, sözleri bütünleyen “Ezgi” diyen Yaşar Özürküt, Yeşil Gazete'de kaleme aldığı yazıda "Eğer bu üç unsur uyumlu ve bir bütünlük içinde ise, zamanla bazı değişimlere uğramasına karşın, türkü doğmuş sayılır. İşte bu türkü de böyle doğmuş ve de halkın beğenisini kazanarak, şimdiden Türk Halk Müziği arşivlerimizde yerini almış." dedi.

12 Eylül 1980'nin tüm ülkeyi alt-üst ettiği belirtilen yazıda; binlerce insanı evinden yurdundan eden; yüzlerce ölüm, binlerce hapis getiren askeri darbeden Muammer de nasibini alır. Çünkü Muammer, namuslu bir aydın, demokrat bir insandır. Eli de kalem tutar. Arada bir öyküler, şiirler karalar. Sazı sözü de vardır. Bir gün, Ümmü’süne yazdığı şiirlerden birini, sol görüşlü bir derneğin duvarına asarlar. Şiir şöyledir: 

“Hani bir ben var ya bir tanem, bir ben,

Karanlıklara sığınıp ağlayan,

Umutlar peşinde koşan ben,

Yaralıyım zalimin ahıyla,

Bazen dolar, bazen boşalırım,

Issız Anadolu köşelerinde…

Yazgılara düşmanlığım artıyor git gide,

Haykırmak istiyorum halkıma,

Bir ben miyim susmaya mahkûm olan,

Bir ben miyim horlanan.

Sen istersen bir tanem,

Yıkılır bu düzen,

Kırılır bu çark,

Durur bu devran.

Yeter ki sen iste bir tanem,

Sen iste” 

İlgili yazının devamını okumak için tıklayınız