Kış günlüğü

“ÜZERİNE GELEN ŞEY, HER ZAMAN SANA BASKI YAPMIŞ, EZMİŞ OLAN ŞEY, DIŞARISI, YANİ HAVA, DAHA KESİN BELİRTMEK GEREKİRSE ÇEVRENİ SARAN HAVA İÇİNDEKİ SENİN BEDENİN. TABANLARIN YERE BASIYOR, AMA GERİ KALAN HER YANIN HAVAYLA SARILMIŞ; İŞTE SENİN HİKAYEN ORADA, GÖVDENDE BAŞLIYOR VE HER ŞEY YİNE GÖVDENDE BİTECEK''*

Çağdaş Gökbel

Sabah istemediğim bir saatte uyanıyor ve uykumu böylesine iyi almış olduğuma şaşıyorum. Her zamanki gibi gözlerimi açar açmaz tuvaletin yolunu tutuyorum. Yüz yıllardır süren biyolojik bir geleneği yerine getiriyormuş gibiyim. Sıcak yataktan çıkışın ilk bedelini bedenime hücum eden soğuğun içimi ürpertmesiyle ödüyorum.

25 YAŞINDA

Zaman geçiyor ve tekrar uykuya dalarak ilerlemesi için zamana yardımcı oluyorum. Güneş yükseldiğinde kendimi sarı ışığın cazibesine kaptırıyorum. Akdeniz insanı kışı belki de bu yüzden çok seviyor. Güneş olduğu sürece ısınabildiğimizden, soğuk iklimde yaşayanları düşünemeyecek kadar bencilleşiyoruz. Giyinmek meziyet haline geldiğinde anlıyoruz; artık kış geldi ve aylarca beklettiğimiz kıyafetleri giyebileceğimizi. Aşık olduğum kadın şimdi uyurken, bedenimi ısıtıyorum, soğuk bedenleri ve kimsesiz insanları ısıtmak istercesine saatlerce ayrılmıyorum güneşin tatlı kollarından. Kim bundan daha iyi bir dünya tahayyül edebilir ki?

Politik evrenin dışında bir cennetin var olduğunu bilmekte güzel. Mülkiyet cini şişeden çıktığından beri huzursuz bir kavganın içerisinde bıkmadan birbirimizi boğazlıyoruz. Yalandan değerlerin uğruna çatışırken küçük bir ses düşüncelerimi alt üst ediyor. Aşağıdan gözlerimin içine bakan kedinin arzusunu ruhumda hissediyorum. Sevgisizliğimizle akıp giderken zaman vicdanlarımızı kendi benliğimiz dışındaki tüm canlılara kapatıyoruz. Aziz Güler geçiyor aklımın kıyısından kısa süreliğine de olsa…Olay yerinden kaçarak uzaklaşıyorum ve bu satırları yazmaktan alıkoyarak kendimi sansürlüyorum. Metrelerce yükseklikten düşüp bedenimi ateşe veriyorum. Yıkılmış sokakların arasından geçerken Kürtlerin acılarını sıcak güneşin altında kirpiklerimde hissediyorum. Bunları yazmaktan alıkonan bir mahallenin insanı olduğumu biliyorum.

Türk yoksulunun bıkmadan ve usanmadan oynadığı oyuncağın ölümcül bir silah olduğunu anlatamıyorum. Yabancılaşıyorum mavi gökyüzüne, kadın bedenine ve benliğime yabancılaşıyorum; başka bir insan oluveriyorum. Komutlarla hareket eden bir robota ya da bir siborga dönüşüyorum. Kahvemi yudumlarken ve bir taraftan da sayfalar akıp giderken Paul Auster’in kış günlüğünden kendime sıcacık bir örtü yapıyorum. Yirmi beş yaşında her şeyi görmüş bir adam olarak kendimi yorgun hissediyorum.

Yirmi beş yaşının ukalalığını ve bencilliğini su yüzüne çıkaran düşüncelerimi kaleme alıyorum. Yaşadığım topraklar kanla ve gözyaşıyla sulanırken edebiyatın korunaklı siperlerine saklanıyorum. Küçük dünyalarımızdaki parçalanmışlıklarımız bizi yok etmeden insanlığı kurtaracak son siperimize çekilip kalemlerimizi bilemenin zamanı geçiyor ve kışın bağrında kimsesiz bir bankın üzerinde sessizce ölüyoruz.  

*Paul Auster Kış Günlüğü (Can yayınları)